PoSailBookowe Mini konwersacje

Aga: Zaczęło się jak zawsze – z Górek wyjeżdżaliśmy z około 2 godzinnym opóźnieniem. Jednak od razu okazało się, że opóźnienie się opłaciło. Wychodząc na żaglach z portu, Michał zauważył, że nie mamy ostatniej, najkrótszej listwy w grocie. Mój tata w chwilę pomógł nam nadrobić zaległości, wsadziliśmy listwę i wypłynęliśmy, tym razem docierając już do pierwszego celu – Sopotu. Niestety, ponieważ przyjechaliśmy długo po zmierzchu, znów nie było nam dane zasmakować sławetnego dzika (w zeszłym roku przez prace na maszcie też nie zdążyliśmy). Zamiast tego mogliśmy podziwiać jego szkielet.

Michał: Jacek (komandor i organizator regat) jak zwykle prowadził trening kondycyjny, jak na prawdziwego „komandosa” regat przystało.

A: W sobotę od samego rana czekały nas ostatnie przygotowania (tu wielkie „dzięki” załodze GoodSpeed’a za udostępnienie toalety na poranny prysznic).

M: Ja niestety spóźniłem się na ciepłą wodę. Potem zrobiliśmy ostatnie zakupy, klar i odebraliśmy YellowBrick-a, instrukcję żeglugi i locję Jerzego Kulińskiego, ufundowaną przez SSJ. Rano okazało się jeszcze, że muszę dociągnąć takielunek, więc ponad godzinę spędziłem na trymowaniu want.

A: Nie miałam czasu na myślenie „jak to będzie” – moje emocje były tak silnie pozytywne! Niebo nad Sopotem zapowiadało ciekawy start przy dobrym świeżym wietrze.

M: Ja martwiłem się o Ciebie – mini 650 jest zupełnie innym jachtem niż te, na których pływałaś. Bardzo spartańskim, zimnym i mokrym. Zamiast toalety jest wiadro, w środku żyje się na 2 m², a spodnie trzeba zakładać na leżąco, bo nie można się wyprostować. A pamiętasz jak stawialiśmy grota?

A: Jasne! Wejście likszpary było niedopasowane do likliny, którą mieliśmy w grocie. Postawienie żagla (i każde refowanie) zajmowało nam ok. 10 minut (jak nie dłużej). Siedziałeś przy maszcie – wprowadzając liklinę do masztu, a ja nogą przy sterze, rękoma przy korbie i kabestanie, oczami dookoła i na wskaźnikach. I tak za każdym razem… więc co mi tam brak toalety, czy kilka guzów na głowie.

M: Po starcie wzorowo postawiliśmy code 5 i tak aż do helu …

A: Tak, a za Helem całkowicie ucichło. Nastroje nasze i „radiowe” były jednak zdecydowanie pozytywne, tym bardziej, że „staliśmy szybciej” niż Quick Livener ☺.

M: Gdzie załoga beztrosko kąpała się przy tym lipcowym upale.

A: W końcu przyszedł wiatr, by niespełna w godzinę stężeć do 4-5. Już-już mieliśmy jechać ładną prędkością, gdy bukszpryt…

M: …wytyk (w naszym przypadku o długości 3 metrów – mniej więcej połowy jachtu)…

A: Jak zwał, tak zwał. W każdym razie, postanowił przerwać współpracę i wypadł z mocowania.

M: Tak dokładnie, to zerwała się guma trzymająca go poziomo.

A: Pół godziny się z tym męczyłeś, gdy w tym czasie wszyscy będący wcześniej w zasięgu „ręki” wyjechali nas – płynęliśmy w każdą stronę, tylko nie we właściwą.

M: Potem postawiliśmy znowu code 5, a tak właściwie to Ty go postawiłaś.

A: Buła z masłem – 20 m2 można stawiać z ręki ;) Jechaliśmy tak dobre dwie godziny, aż wiatr stężał i musieliśmy odstawić dodatkowy żagiel. Wydawało się, że idziemy ładnie do przodu i nadrabiamy pomału zaległości, gdy przy zrzucaniu żagiel wpadł do wody i z prostego działania stał się mały kłopot.

M: Ba! Nawet duży kłopot, bo żagiel był trzymany z lewej burty przez bras, z prawej przez hals, na rufie przez fał, a pod wodą przez balast.

A: Odciąłeś wtedy fał i hals, a po brasie wyciągnęliśmy, to znaczy Ty wyciągnąłeś, splątany, mokry żagiel spod jachtu. W sumie trochę to trwało zanim do tego doszliśmy. I tak rozstrzygnęła się tajemnica „zajmowania się załogą”, o co posądzali mnie i „mojego kapitana” rywale patrząc na naszą trasę na YellowBrick’u ;) Gdy odsapnęliśmy, ustawiliśmy się na właściwy kurs i płynęliśmy dalej.
Jakoś tak naturalnie wyszło, że zmienialiśmy się co 2 godziny (nie licząc tego, że budziłam Michała, gdy mieliśmy mijać się ze statkami).

M: Albo jak tylko wydawało się Tobie, że widzisz statek…

A: Ej, hej! Sternicy muszą być przezorni, „sejfti first” i co cztery oczy to nie dwa! Wracając do zmian – akurat po dwóch godzinach powieki same się zamykały, więc nie było sensu męczyć się dłużej, skoro byliśmy we dwójkę i mieliśmy przed sobą niewielką odległość do celu – Visby.

M: Gdy jechałem do Świnoujścia robić rekord, zabrałem ze sobą pufę wypełnioną styropianem. Idealnie dopasowująca się koja do sternika. Dzięki niej człowiek spał stabilnie w poprzek jachtu, ponadto byliśmy grzani od dwóch stron (od pufy i śpiwora). Pierwsze drzemki były oczywiście na tzw. „stand by”, ale z czasem przez te dwie godziny mogliśmy spokojnie odpocząć i się „wyspać”. Nawet każde z nas zrzucało mokry sztormiak przed odpoczynkiem.

A: Na co dzień często ubolewam, że mieszkam w mieście i tyle bloków, wieżowców i wszystkich innych budynków zasłania mi niebo (tym bardziej podczas wschodów i zachodów) i jak na ironię losu – pierwszy zachód i pierwszy wschód słońca podczas wyczekiwanego Sailbook Cup’a przespałam. Całe szczęście miałam przed sobą perspektywę jeszcze kilku zachodów i wschodów, poza tym non stop mogłam podziwiać to, co na niebie się działo – a działo się naprawdę dużo.

M: Noce na morzu są naprawdę inspirujące. O wiele łatwiej jest wtedy zapomnieć o regatach i pilnowaniu żagli, a ochoty na rozrefowanie przy kilku węzłach słabszego wiatru w ogóle brakuje. Człowiek rozmyśla i koryguje kurs i znowu rozmyśla i koryguje. Jeszcze rok temu płynąłem samotnie na klasycznej Wandzie z 1967 roku, a teraz zasuwam na  jachcie Radka Kowalczyka, na sześciu i pół metrach oceanicznego jachtu, który ukończył jedne z najtrudniejszych regat świata – Mini Transat. Moja przyszła narzeczona śpi w mokrych ubraniach, wieje piątka, a na niebie pełno gwiazd – jest świetnie :).

A: Niedziela w pełni, kolejne dwie godziny minęły, znów moje powieki ważyły chyba tonę, a ubrania były przemoczone, więc nie czekałam ani chwili dłużej (nawet minuty). Otwarłam luk i rzucam do środka siarczyste ”Dzień dobry, Michaś! Pora wstawać!”. Za każdym razem „poranna” „toaleta” i ubieranie się na nowo zajmowało nam trochę czasu, więc ostatnie minuty dłużyły się jak godziny. Nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła się schować i zasnąć. Tym bardziej, że byliśmy już blisko południowych brzegów Gotlandii, więc chciałam jeszcze wykorzystać przyjemne bujanie jachtu do snu. Okazało się, że ochota na spanie szybko mi przeszła, po tym o co zapytał mnie Michał… Właściwie moja odpowiedź była tylko „formalnością”, ale mimo wszystko zostałam baaaardzo mile zaskoczona.

M: Pamiętam to jak dzisiaj :). 19.07.2015 o godzinie 1254 (UTC) na pozycji N 56° 36.31, E 018° 23.17.

A: Później stwierdziliśmy, że właściwie nie miałam wyjścia – dookoła woda, głupio gdybym odmówiła, musiałby wyrzucić mnie za burtę… ;). Do Visby dopłynęliśmy około 1 w nocy w poniedziałek, walcząc z Sunrisem. Chwila pogaduszek, szybkiej wymiany wrażeń i udałam się wziąć upragniony prysznic (jako, że nasza toaleta ograniczała się do wiadra, wizyta w tym miejscu w Visby była dla mnie oczywistym priorytetem).

M: Dobrze, że ja nie byłem brudny i mogłem umyć się po śniadaniu o 1320 :).

A: Cały poniedziałek leniuchowaliśmy i klarowaliśmy jacht. Michał robił jakieś naprawy, sprawdzanie takielunku i kadłuba. Cały czas zwracał uwagę na maszt, okucia i liny. Rozumiem go – po eliminacjach do Mini Transat w 2011 roku Mini nie pływało. Grot był coraz bardziej rozlaminowany, choć profil i kształt cały czas trzymał bardzo ładny.

M: 31m2 grota, jak na 6.5 m jachtu, to całkiem sporo. Rozbudowana góra żagla jest trudna w trymowaniu. We wtorek poszliśmy na spacer po mieście. Zanudzałem Cię opowieściami jak rok temu razem z Szymonem Kuczyńskim jeździliśmy na owcach i zwiedzaliśmy ;). I jak z młodzieżą litewską chodziliśmy po murach itp. Gotland to piękna wyspa.

A: Zdecydowanie piękna, urocza, z niesamowitym klimatem. Duże wrażenie zrobiły na mnie urokliwe małe domki, w których wieczorami, w każdym z okien, zapalona była lampka.

M: A piwo w knajpie kosztuje 75 zł – takie to urokliwe miejsce :/. To takie bałtyckie Kaprije.
Wieczorem w porcie był „dzień polski” –  pyszny grill, rozmowy o pierwszym etapie, warunkach i strategiach. Przy Fujimo („Fuck U Jane I’m Moving Out”) były rozmowy i plany, spotkania na szczycie, gra na akordeonie i gitarze. Niektórzy do dzisiaj wykupują kompromitujące zdjęcia i filmy. „Dzień polski” i całe regaty robiły sporo zamieszania w mieście i marinie. Szkoda, że męczyła wszystkich ta wchodząca fala. Nawet w porcie nie było spokojnie. Po kilku uderzeniach masztów, zerwaniu anteny i tym podobnych stratach, każdy uciekał w najmniejszy kąt, by uchronić się od fal.

  

A: W środę planowano start drugiego etapu. Wszystkie rzeczy w między czasie wyschły, pocztówki się wysłały, zakupy się zrobiły – można było ruszać. Początek zapowiadał się korzystnie. Miało wiać konkretnie, ale od rufy – dla nas super. Obiecywali, że w czwartek popołudniu/wieczorem będzie słabnąć. Dzięki uprzejmości Tomka Konnaka wyszliśmy z portu na holu . Po 15 minutach postawiliśmy grota, a potem już z górki, to znaczy z wiatrem. Na początek w górę poszedł mały genaker. Część jachtów szła blisko brzegu, my z pozostałą częścią dalej w morzu. Niestety dla nas wiało za pełno, Michał zmienił małego (52m²) genakera na dużego (71m²), by przy zbyt pełnym wietrze zyskać choć te kilka dziesiątych węzła.  Dało to dobry efekt, bo przejechaliśmy kilka jachtów. Jednak przy 22-24 knt wiatru nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. Po postawieniu żagla Michał wspomniał coś o wywózce („jedna wywózka i leżymy”, czy coś podobnie pocieszającego). I coś mnie podkusiło, żeby zapytać, na czym polega ta „wywózka”, w sensie co robić, jeśli nas wywiezie. Nie minęło 25 minut, gdy przyszedł mocniejszy szkwał, Michał zaspał przy sterze, no i się stało. Była to pierwsza wywózka w moim życiu, więc było to dla mnie silne i zdecydowanie niemiłe  przeżycie. Jednak spokój Michała jest jak koło ratunkowe. „Narzeczony mój” oddał mi ster…

M: …który i tak nie „działał”, bo obydwie płetwy były na powierzchni, ale czegoś musiałaś się trzymać ;).

A: Sam zacząłeś pomału działać, żeby zrzucić gienka. Niestety hals zahaczył się o wytyk, więc poszedłeś na dziób. Miałam wtedy milion myśli na sekundę, a przede wszystkim myśl „NIE ZABIERAJ MI GO! Dopiero się oświadczył, a teraz PRAWIE leżymy (wtedy tak to dla mnie wyglądało), a on walczy na dziobie z głupią liną!”.

Udało się! W końcu odblokował linę, zrzucił dużego genakera, poczekał aż się uspokoję i zapiął mniejszego. Pojechaliśmy we właściwym kierunku dalej. Wtedy po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że Mini jest genialną łódką, na której czuję się zdecydowanie najbezpieczniej i najlepiej.

Między jednym kłopotem, a kolejnym „Kaptyn” miał okazję wykazać się kulinarnie, odgrzewając pysznie pachnące, a obrzydliwie smakujące spaghetti. Potem, po zawinięciu się genakera na sztagu, powstało małe rozdarcie, co wykluczyło żagiel z dalszego użycia.

Jak już o kłopocie mowa, to gdy Michał oddawał się zaburtowym przyjemnościom, zauważył, że jarzma płetw sterowych są poluzowane. Był to najdłuższy i prawie jedyny moment, w którym używaliśmy autopilota. Michał wciśnięty pod pokładem, ja na pokładzie, razem dokręciliśmy płetwy i wszystko działało przez następne 200 mil.

Po minięciu Gotska Sandon płynęliśmy ostro pod wiatr. W nocy rozdmuchało się i tak już zostało przez najbliższe 30h. Gdy wyjechaliśmy za południowy cypel Gotlandii wiatr postanowił przywitać się z mini w postaci 28 knt stałego. Fala coraz szybsza i wyższa, więc przy niewłaściwym schodzeniu z fali dosłownie spadaliśmy jachtem w przepaść z 2-3 metrów. Wszystko się trzęsło i huczało, jak w środku głośnika. Takich fal podczas rejsu nie przeżyłam.

M: Na małym jachcie o wiele intensywniej odczuwa się warunki zewnętrzne. Pamiętasz jak pojechałaś do Kalmaru na „Zaruskim” w pierwszy rejs po odbudowie? Na powrocie było 33knt i spora fala, a zupełnie inaczej się to czuło.

A: Tak czy siak – czasem czułam się jak na rollercoasterze. Gdy wpływaliśmy na falę widok doliny między nią i szczytem kolejnej był zapierający dech w piersiach (dosłownie). Cieszyłam się, że mam odpowiedni jacht i „kapitana” – dzięki temu czułam się  bezpiecznie. Nie wiem ile razy przez całą noc i dzień Michał refował i rozrefowywał żagle. Wieczorem grot nie wytrzymał i rozerwał się przy trzecim refowym narożniku szotowym. Nie było warunków na naprawę, więc wcisnęliśmy grota z długaśnymi listwami pod pokład i postawiliśmy fok sztormowy na maszcie. Wyglądało to dość dziwnie, ale działało. Prędkość nie była oszałamiająca, ale przynajmniej choć trochę przesunęliśmy środek ożaglowania do tyłu. Zwróciliśmy też uwagę przepływającego jachtu z Polski (nie biorącego udziału w regatach). Akurat udało nam się włączyć radio i nawiązać z nim łączność, więc wytłumaczyliśmy, że wszystko jest w porządku. W odpowiedzi usłyszeliśmy: „słabą pogodę wybraliście, chłopaki, na pływanie. Trzymajcie się!”.

M: Z tym porwanym grotem, to był głupi błąd po skończonym refowaniu. Straciłem równowagę i uderzyłem łokciem w laminat, który się rozerwał. I tak skończyliśmy nasze regaty. Chwilę się pozłościłem i miałem kolejną nauczkę na przyszłość. Ściemniało się, Aga zastąpiła mnie na wachcie. Zjadłem, odpocząłem i pospałem. Jeszcze przed zmierzchem wskoczyłem w TPS-a (gruby neoprenowy suchy kombinezon ratunkowy dla marynarzy), który pozwolił mi przetrwać noc. Było mi arktycznie zimno i mokro. Zdjąłem tylko kalosze i w pełnym rynsztunku wskoczyłem w kombinezon. W nocy dodatkowo obwinąłem się gruba karimatą. Przy 7,5 knt SOG zarefowałem foka by odciążyć sztag. Prędkość spadła o dwa węzły ale byłem spokojny o takielunek

A: Długo zastanawiałam się czemu jesteśmy wystawiani takim próbom, aż w końcu przypomniałam sobie dlaczego. To wszystko przez Ondynę i jej klątwę, którą próbowaliśmy pokonać. Nie daliśmy się (mam na myśli wszystkie załogi SailbookCup), przeszliśmy (niektórzy ze stratami materialnymi owszem) próbę i pokonaliśmy klątwę.

M: Z przyjściem piątkowego południa wiar zelżał do agresywnego zera w skali. Aga zarządziła generalnie suszenie, a ja mycie. Wyskoczyliśmy z brudnych i mokrych ubrań. Podniosło to morale o 10! Leniwie toczące się popołudnie pozwoliło na błogi sen i wygrzewanie się na słońcu. Po tym lenistwie posklejałem grota taśmą na krokodyle, którą dostałem w zeszłym roku, jako jedną z nagród po Bitwie o Gotland :). W końcu dowiedziałem się do czego może mi posłużyć ;) Nie wyglądało to ładnie (w ogóle to nie wyglądało), ale najważniejsze, że działało. Postawiłem żagiel potem największego genakera który też mógł w końcu złapać chwile oddechu i się wysuszyć. Czekałem na wiatr. Dużo z tego czekania nie było, bo znowu zasnąłem ☺

A: Po paru godzinach stukania i piszczenia okuć na pokładzie, w końcu jacht idealnie się przechylił i mogłam spać dalej. Michał coś tam mówił, ale w końcu to samotnik, da sobie rade.

M: Leniu! Wołałem Cię na zachód słońca… W nocy się trochę rozwiało i zrzuciłem dużego genakera. Po 7 godzinach dotarliśmy pod Hel. Nie widziałem wcześniej takiego ruchu statków jak wtedy. Wybrzeże wyglądało jak choinka bożonarodzeniowa. Musieliśmy tylko uważać by nie znaleźć się pod takim drzewkiem:). Po kilku zmianach wachty doglądnąłem wschód słońca i potem już pełnym gazem do Sopotu.

A: Do Sopotu, wcale nie czyści i zdecydowanie nie pachnący, dopłynęliśmy około 7 rano w sobotę.

M: Drugi już raz mogłem uczestniczyć w tych niezwykłych regatach, w przedsięwzięciu Oli i Jacka – komandosów regat. Przebili siebie! Nie wiem jak oni to robią?! Jaka jest tajemnica w tym, że ludzie tak bardzo garną się to tych regat. Jest to fenomen i ewenement regatowy, bo przecież 600 mil to nie bułka z masłem. W dodatku podczas regat ludzie bez zaproszeń i obietnic, zaraz po ukończeniu regat deklarują swój start w kolejnych! Z całego serca dziękuję organizatorom, że to robią, że im się chce i robią to w świetnym stylu, na poziomie i ze smakiem!

Sam rejs był bardzo ciekawy. Kolejne 600 mil na mini, 650 za mną, kolejne mile doświadczenia i poznawania klasy. Kilka awarii, kilka ciekawych sytuacji. Jestem bardzo zadowolony, to był dobry czas i świetny rejs.

Mówi się, że jak chcesz „sprawdzić” swojego partnera, to weź go w morze, w dodatku na mały jacht i się przekonasz kim on jest ;). Agnieszka wcale nie zachowywała się jak ”księżniczka”, wręcz przeciwnie – pracowała ciężej ode mnie, podnosiła nasze morale i mnie na duchu. W Polsce chyba nie ma kobiety, która ma za sobą więcej mil na mini, niż Aga ;). ho ho – to dobry znak :).

A: Regaty uważam za najlepszą przygodę wakacji, a może nawet i nie tylko tych wakacji. Ogromnej ilości rzeczy się nauczyłam, a w wielu kwestiach potwierdziły się moje przypuszczenia i teorie. Prawdą jest też, że dopiero po około 3 dniach na lądzie byłam w pełni zadowolona z regat. Podsumowując, było GENIALNIE i CZADOWO, regaty SailbookCup wspominam pozytywnie cały czas, to było coś świetnego!

P.S.

No i mam narzeczonego ☺

Relacja i zdjęcia Agi Kubackiej i Michała Weselaka z mini – Ocean650